ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ
Όλα θα ’πρεπε να ’χαν γίνει κανονικά. Δηλαδή πρωινό ξύπνημα, κάποιες λίγες ετοιμασίες και μετά ντουγρού για τη πρωινή αναφορά. Αλλά ενώ συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό σου ακολουθούν μια γραμμική πορεία, όπως και οι λέξεις σε τούτο δω το ταπεινό word, σήμερα το πρωί η ροή των σκέψεων, ανακατεύτηκε με τον βδελυρό σπόρο της αμφιβολίας, παρασύροντας και το σώμα στην απόλυτη αμφισβήτηση. Ποιο είναι το νόημα της αναφοράς;, γιατί να αναφερθώ;, τι θα αλλάξει;, μήπως δε καταλάβουν ότι λείπω; Μήπως έτσι καταφέρω να γλυτώσω ένα πιθανό καμπάνιασμα;
Τα ερωτήματα ξεχείλιζαν από παντού, το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί από τα απανωτά ερωτηματικά που ξεπετάγονταν σα σφαίρες από G3, γρήγορα, ταχύτατα, διέλυαν σε μικροσκοπικά κομμάτια το όραμα της ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ο απόηχος της καταστροφής της στο μυαλό μου έγινε γλυκιά μελωδία νανουρίσματος για το σώμα που ακολουθούσε πρόθυμα τις παράνομες αυτές σκέψεις, το πάπλωμα έγινε πιο βαρύ, οι κινήσεις αργές και ράθυμες, η αναφορά φάνταζε κρύα, εκτος πραγματικότητας, ένα κακό όνειρο. Την όμορφη αυτή στιγμή διέκοψε η φωνή της μανουλίτσας που με φώναξε ξαφνικά να φάω πρωινό. Η φωνή της με επανέφερε στην πραγματικότητα. Μα τι έκανα; Πρόδιδα τις αρχές και τις αξίες της απόλυτης ΑΝΑΦΟΡΑΣ; Ήταν κάτι το αδιανόητο. Έπρεπε να συνέλθω γρήγορα. Να συμμαζέψω τις σκέψεις μου, να σφίξω τα δόντια, να κλείσω τα αυτιά μου στις Ερινύες του πρωινού της μανουλίτσας και να φανώ όσο ακόμα με έπαιρνε ένας άξιος αναφερόμενος. Κατέβηκα γρήγορα κάτω σπίτι, κοιτάζοντας το πρωινό, γρυλλίζοντας μέσα από τα δόντια μου. « Το γάλα είναι ζεστό ή κρύο;». «Κρύο». «Κρύο; Κρύο με αυτόν τον καιρό; Θες να με σκοτώσεις;» Είχα επιβληθεί με απόλυτο τρόπο στην κατάσταση. Με περηφάνια φούσκωσα το στήθος, σήκωσα με νεύρο και παρατεταμένη κίνηση προς το ταβάνι το δεξί μου χέρι, τα μάτια μου συνεχώς καρφωμένα προς το κρύο γάλα, η στιγμή ήταν τεταμένη αλλα η αποφασιστικότητα των λόγων μου τρύπησε σα βέλος την αμηχανία της στιγμής. « Τότε θα φτιάξω τσάι!!!». « Μ’έχεις πρήξει, κάνε ότι θες». Αυτό ήταν. Όλη μου η αναφορική εκπαίδευση λειτούργησε καταλυτικά στο να μπορέσω να αντιστρέψω την κατάσταση. Επιβλήθηκα απόλυτα στο κρύο γάλα της μανουλίτσας. Ήταν μια κατάκτηση.
Κ. Δίκα, μπορεί να μην ήρθα στην αναφορά, αλλά με την περιγραφή του συγκεκριμένου περιστατικού μπορείτε να καταλάβετε το πόσο πολύ έχει επιδράσει επάνω μου η ΑΝΑΦΟΡΑ. Μάλιστα θα πάρω τηλέφωνο τους φίλους μου γιατί και αυτοί, σίγουρα έχουν τέτοιες αναφορικές ενέργειες να περιγράψουν. Όλοι τους ζουν στο πατρικό και δεν έχουν φύγει ούτε μια φορά από το σπίτι. Ζητώ την επιείκεια σας.
ΔΙΚΑΣ
Εύγε αγόρι μου που μου άνοιξες την καρδιά σου σαν την καρδιά ενός μαρουλόφυλλου. Όπως έλεγε ο Νίτσε «όποιος νομίζει πως είναι ελεύθερος, είναι και ο πιο σκλαβωμένος», έτσι και εσύ νομίζεις πως έχεις τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου, αλλά πλανάσαι οικτρά. Είσαι θύμα. Μια Μαριονέτα. Είσαι υπόδουλος στη μανουλίτσα. Εξαρτάσαι απόλυτα από αυτήν. Κινείσαι στην ασφάλεια και η ασφάλεια αυτή είναι η φούσκα που ζεις, τα όρια σου, η φυλακή. Νομίζεις ότι περνάς καλά, ότι κάνεις σωστές επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα είσαι ένας σκατόφλωρος. Δεν μπορείς να σπάσεις τα δεσμά της φυλακής σου. Το παστίτσιο της μανουλίτσας σου ελέγχει το μυαλό σου. Φυσικά ούτε λόγος για γυναίκα. Πόσο απελπισμένη άραγε πρέπει να είναι κάποια για να σε κοιτάξει?
Δηλαδή η ζωή σου έχει φτάσει σε τέλμα. Έχεις χάσει το νόημα της ζωής. Γιατί η αναφορά είναι η ζωή. Δεν εκτιμάς τα απλά πράγματα, γιατί τα έχεις όλα έτοιμα. Πρέπει να τα χάσεις. Και παράλληλα να κερδίσεις λίγη αυτοπεποίθηση. Να κτίσεις λιθαράκι λιθαράκι το πεσμένο σου ηθικό.
Αλλά εδώ έρχομαι εγώ. Μόνο εγώ μπορώ να σε σώσω. Από εσένα χρειάζομαι ένα βήμα. Ένα άλμα καλύτερα. Μαντραπήδησε, αναφέρσου σε μένα και γω θα σε περιποιηθώ κατάλληλα. Με το άρτιο και υπερσύγχρονο πρόγραμμα των αναφορών, ποικίλων καμπάνων(πεντάρες, δεκάρες), σκοπέτων, εποπ κτλ θα κάνεις τόσο πολύ να δεις τα γεμιστά της μανουλίτσας σου, που στο τέλος θα νομίζεις ότι ήταν όνειρο απατηλό. Δεν τα έφαγες ποτέ. Μετά από κάθε επιτυχημένο σκοπέτο, κάθε ολοκληρωμένη πεντάρα, θα νιώσεις πως κάτι πέτυχες. Και το κατάφερες εσύ. Μόνος. Χωρίς κανέναν άλλον. Και σιγά σιγά θα αναλαμβάνεις και άλλες πρωτοβουλίες. Θα γίνεις άντρας, και θα αναλάβεις τις υποχρεώσεις σου. Μόνο εγώ μπορώ. Εμπιστεύσου με.
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.
