Σηκώθηκα νωρίτερα απ’όλους, ο έντονος πονοκέφαλος που ένιωθα με είχε αφήσει ξάγρυπνο αρκετές ώρες. Φόρεσα τις πλαστικές παντόφλες, σίγουρος οτι δεν ήταν δικές μου, πιθανότατα ήταν του διπλανού μου, αλλα ήξερα πως δε θα τον πείραζε. Αρκεί να τις ξαναγυρνούσα. Και τις δυο. Εξάλλου που να τις πήγαινα. Στον ίδιο θάλαμο κοιμόμασταν.
Με αργές κινήσεις, άρχισα να σηκώνομαι για να πάω προς τη πόρτα του θαλάμου και απο κει στη τουαλέτα. Πριν προλάβω να κάνω δυο βήματα, ακούστηκε ενας τρομερός κρότος που μ’ έκανε να γυρίσω το κεφάλι απότομα. Είχα ξανακούσει και άλλες φορές να διαπερνάει τη κρύα νύχτα του θαλάμου ο συγκεκριμένος ήχος. Σαν αρπακτικό πουλί που κυνηγάει τη τροφή του, tον αναγνώρισα αμέσως. Ήταν το τρομερό κλανίδι του Γιώργου Γ., τρίτο κρεβάτι δεξιά. Ένιωσα να ζαλίζομαι απ’τον πανικό ενω τα πόδια του δε με βαστούσαν. Κρατήθηκα απ’ τον τοίχο. Έπρεπε οπωσδήποτε να φύγω απο κει, να ανασάνω καθαρό οξυγόνο πριν με προλάβει το θανατηφόρο, καυτό κλανίδι, του Γ. Ο θάλαμος ήταν πολυ μικρός, ήξερα οτι οι κλανιές τέτοιου είδους, σε τόσο μικρο χώρο, ταξιδεύουν εξαιρετικά γρήγορα και αν τις συναντούσες δεν είχες καμία ελπίδα να την βγάλεις καθαρή. Ήταν τόσο τοξικές απο τα φαγητά του στρατού που δημιουργούσαν συνθήκες χημικού πολέμου. Ο διοικητής μας εξάλλου, το έλεγε και το εννοούσε, πως ο έλληνας φαντάρος είναι άρτια εκπαιδευμένος σε κάθε μορφή πολέμου. Κυρίως στο χημικό. Έλεγε πως οι φανταρικοί θάλαμοι φιλοξενούσαν κάθε είδους μικροοργανισμών και αερίων. Έτσι έλεγε ο ελληνικός στρατός προάγει και την φιλία των στρατιωτών με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Κυρίως τους μικροοργανισμούς. Όχι, για να μη μας λένε οτι δεν είμαστε οικολόγοι και φιλόζωοι αλλα τίποτα πολεμοχαρείς καραβανάδες. Πάντα όταν έλεγε αυτο το αστείο, έφτιαχνε τα παπάρια του που τα έψαχνε να τα βρει, κάτω απο μια τεράστια μπάκα που καλυπτόταν απο μια στολή με παράσημα. Πρέπει να είχε και παράσημο γαμάτων ανεκδότων, σκεφτόμουν, κάθε φορά που έλεγε το ίδιο ανέκδοτο. Και το έλεγε συχνά και κάθε φορά γελούσαν όλοι οι Εποπ, τους χαλάρωνε πριν απο μια αγχωτική αναφορά, τους έκανε να νιώθουν πιο οικεία με τον διοικητή . Αστεία καραβανάδων.....
Βγήκα στο διάδρομο ευχαριστημένος που σώθηκα απ’ τη πύρινη λαίλαπα. Είχα ξυπνήσει για τα καλά. Λυπήθηκα λίγο αυτούς που την φάγανε αλλα αμα κοιμάσαι δε καταλαβαίνεις. Σκέφτηκα πως ίσως γι’αυτό να μυρίζει άσχημα το στόμα σου το πρωί, απο ’να σημείο και μετά, σ’εναν κλειστό θάλαμο δεν ανασαίνεις οξυγόνο αλλα κλανίδι. Ενθουσιάστηκα απ’ τον συλλογισμό μου, αλλα γρήγορα απογοήτευτηκα γιατι συνειδητοποίησα οτι ο στρατός μου είχε κάψει το μυαλό. Έβγαζα παράλογα συμπεράσματα.
Μπήκα στη τουαλέτα. Ήταν χάλια όπως πάντα. Έκανα εναν αναγνωριστικό έλεγχο να δω αν υπήρχε κανένας άλλος στις τουαλέτες. Σιωπή. Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αποφάσισα να κινηθώ γρήγορα για να κατουρήσω. Είναι λίγες οι καταστάσεις στο στρατό που είσαι πραγματικά μόνος. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Σχεδόν σα να’σαι σπίτι σου. Σκεφτόμουν πως στο χώρο της τουαλέτας, πιθανότατα να έχουν γραφτεί μερικά απο τα ωραιότερα ποιήματα , γεμάτα ευαισθησία, με μεγάλα νοήματα και ιστορίες με ερωτευμένους. Ανοίγοντας τη πόρτα να κατουρήσω, με συνοδεία αυτες τις όμορφες σκέψεις , συνειδητοποίησα οτι δεν ήμουν μόνος. Μόλις είχα ανοίξει τη λάθος πόρτα, αυτή με τον μίστερ Ζονγκ. Ένα τεράστιο τέρας, κακάσχημο και απωθητικό, με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, μια τεράστια κουράδα, διαστημικών διαστάσεων είχε κάνει κατάληψη στη τουαλέτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ήταν να πάρω το G3 και ν’αρχίσω να πυροβολώ, ελπίζοντας πως θα έβγαινα νικητής και μετά να το πω στη πρωινή αναφορά να πάρω καμιά τιμητική που σκότωσα το τέρας. Έκλεισα τη πόρτα αηδιασμένος μετα το αρχικό σοκ. Ποιός θα μπορούσε να βγάλει έξω στο κόσμο ένα τοσο τεράστιο σκατό; Ποιός ήταν ο υπεύθυνος? Αποφάσισα να το φωτογραφίσω.
Καθως κατουρούσα μετά θυμήθηκα το 20.000 λεύγες κάτω απο τη θάλασσα και το τεράστιο χταπόδι που τύλιξε το υποβρύχιο του καπτεν Νέμο καθως κι ενα ντοκυμαντέρ που είχα δει στον Σκαι σχετικά με τον αφανισμό των δεινοσαύρων. Ο στρατός, σκέφτηκα, μου’ δωσε την ευκαιρία να δω κατι πραγματικά εντυπωσιακό. Μια αληθινή περιπλάνηση στα μονοπάτια της εξέλιξης των ειδών. Η ζωή τελικά είναι γεμάτη εκπλήξεις. Μικρές ή μεγάλες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν απο τις μεγάλες.
