Φυλούσα σκοπιά με τον Νίκο τον Λ., εξέχων μέλος, της συμπαθούς επαγγελματικής ομάδας των κτηνοτρόφων. Μαζί με τον πατέρα του, απ΄ οτι αναγκαστικά έμαθα(δυο ώρες σκοπιά είναι αυτές) είχαν αγελάδες, πάρα πολλές αγελάδες και ο Λ. το έλεγε και το επαναλάμβανε με καμάρι. « Ρε συ, μιλάμι για πολλά ζωντανά, τεράστια επιχείρηση, αλλά κοιτάς τώρα που’ χω μπλέξει με τους μαλάκες τους στρατόκαβλους. Άχχχχχχ.... μου λείπουν οι κοπέλες μου....». Ο Λ. ήξερε τα πάντα για τα ζωντανά, πόσο τρώνε, πώς τις αρμέγουν και άλλα πολλά.